Uliczki miasta

Na jego słowa, dziewczynie odebrało mowę. Nie obchodzi go? Jest on chyba pierwszym chłopakiem, nie... pierwszą osobą, którą to nie obchodzi kim jest naprawdę. Pociągnęła nosem, w końcu zebrała się na odwagę i popatrzyła w jego oczy, a potem znów odwróciła wzrok.
- On... Wie o tym... - powiedziała lekko trzęsąc się.

Przez chwilę zastanawial się, o kim mogła mówić, ale w końcu uświadomił sobie, że chodzi o Kyle'a.
- To tego chciał... - zaczął gniewnie. - Skoro on wie... Groził ci? Czego chce?
Wkurzyło go to. Skąd się dowiedział? Nie ważne... Afuro wiedział, że teraz Kyle będzie szantażował Katsumi.

Przez chwilę milczała.
- On... Powiedział, że jeśli nie zostanę jego dziewczyną to cały Shibusen się o tym dowie... - zaplotła ręce na piersi a potem dodała - Ja... Zgodziłam się

- Że co?! - krzyknął, ale uciszył się, gdy lodzie wokół zaczęli się im przyglądać. - Zwariowałaś? - dodał normalnym tonem. - Jeśli uległaś pierwszemy szantażowi to teraz ten debil nie przestanie. Żądaniom nie będzie końca. Chcesz tego? - spytał patrząc gniewnie na Katsumi. Nie mógł uwierzyć, że dziewczyna tak poprostu uległa. Afuro zacisnął dłonie w pięści.

-Nie miałam wyjścia! Myślisz, że co ze mną zrobi cały Shibusen jak się dowie?! Pomyślałeś o tym?! - dziewczyna westchnęła głośno, wiedziała że trochę przesadziła. Zeszła z tonu. -Poza tym... Nie chce narażać was na niebezpieczeństwo jakie was czeka ze strony Arachne...

Afuro patrzył gniewnie na Katsumi. Był wkurzony. Na Kyle'a, Katsumi i siebie.
- Nie będziemy gadać o tym na ulicy. - powiedział w końcu. jego głos mówił wyraźnie, że teraz Afuro nie jest oazą spokoju. - Idziemy. Tylko gdzie...?
Wtedy coś sobie przypomniał. Zaklnął pod nosem, ale wystarczająco głośno by Katsumi usłyszała.
- Zapomniałem... - zaczął, ale brzmiało to raczej jakby mówił do siebie. - Trudno... nie mogę cię teraz zostawić...

Dziewczyna popatrzyła się na niego z lekkim zdziwieniem. Czyżby przez nią o czymś zapomniał?
- Co się stało? - powiedziała cicho z zaniepokojeniem w głosie.

- Nie ważne. - odparł sucho. Odwrócił wzrok. - Znaczy... Może i ważne. Ale załatwię to później. Przecież umarli... - szybko zamilkł. Nie powinien się odzywać. Ale faktem jest, że przez wiele lat bacznie pilnował tej rocznicy. Pierwszy raz zapomniał o czym kolwiek.
- Idziemy do mieszkania. Tam będziemy mieć spokój.

Katsumi nie protestowała. Poszła posłusznie za chłopakiem, który szedł przodem z rękami w kieszeniach. Zastanawiała się dlaczego on jej tak pomaga? Przecież nie lubił jej na początku, czyżby zmienił zdanie? A może... To była pułapka, by ją zabić? Teraz było jej już wszystko jedno. Parędziesiąt minut później dotarli do mieszkania.

z/t

Wszyscy trzej mężczyźni biegli z Katsumi na ramieniu. Dziewczyna była nieprzytomna, a z jej głowy ciekła szkarłatna krew.
- Pamiętajcie chłopaki - zaczął jeden - Nikt nie może nas zobaczyć jasne?
Oboje kiwnęli głową.

Biegł ulicą za niewielkimi śladami świerzej krwi. Oddychał ciężko od szybkiego tempa. Przebiegł jedną ulicę, dwie trzy... Nigdzie nie widział Katsumi. I nagle zobaczył przed sobą trzy postacie. Nie byłoby to nic specialnego gdyby... jeden z nich nie niósł właśnie Katsumi. Afuro poczół jak wzbiera w nim gniew. Mimowolnie przyspieszył. W kilka sekund wyprzedzil mężczyzn i zatrzymał sie przed nimi zmieniając rękę w ostrze. Na jego widok również się zatrzymali. Afuro szczerzył zęby ze wściekłości. Dyszał nie mogąc wydusić z siebie słowa.

Mężczyźni popatrzyli się na Ciebie ze zdziwieniem, ale później zorientowali się o co Ci chodzi. Spojrzeli się na Katsumi, potem znów na Ciebie i na siebie. Zaczęli się śmiać.
- Przyszedłeś po nią? - mężczyzna potrząsnął dziewczyną - Ty sam jeden na nas trzech?

- Nie lekceważ mnie... - wysyczał przez zęby. - Bez problemu radziłem sobie z więkrzą ilością przeciwników. Masz ją natychmiast puścić!
Oczywiście wiedział, że go nie posłuchają. To było oczywiste. Konfrontacja była nieunikniona. No ale zawsze warto próbować. Poza tym... musiał jak najszybciej zanieść Katsumi do szpitala. Rana na głowie nadal krwawiła choć na pewno mniej.

-A więc myślisz, że dasz nam radę? - odparł jeden. Przez chwilę nastała cisza. W końcu obaj rzucili Katsumi na ziemię i uciekli w przeciwną stronę coś krzycząc.

Przez chwilę, Afuro, stał w oszołomieniu. Uciekli? a tak kozaczyli... - pomyślał. W końcu jego ręka przybrała normalny wygląd i podszedł do Katsumi. Ukucnął obok. Jej głowa wciąż krwawiła, choć mniej. Musiał zabrać ją do lekarza. Szybko wziął ją na ręce i skierował się do pobliskiego szpitala.



z/t

Szła spokojnie ulicą ze słuchawkami na uszach. Akurat leciała jej ulubiona piosenka, lecz nie mogła się w nią zbytnio wsłuchać, bo cały czas myślała o wiedźmie i mężczyznach, którzy ich zaatakowali w lesie. Włożyła dłonie do kieszeni spodni i spojrzała w ziemię. Może nie powinna iść do domu i zostawiać swoich partnerów? Z drugiej strony powinna w nich bardziej wierzyć... Westchnęła cicho i zmieniła piosenkę.

Szłaś wolnym krokiem meędzy uliczkami po chwili poczułaś bardzo duzy bół skroni, możliwe ,że to ból po ostatnim upadku na ziemi, keidy dotknęłaś głowy zobaczyłaś krew i przestraszyłaś się nie na żarty.

Zaczęła iść szybciej. Postanowiła pójść do szpitala, by lekarz opatrzył ranę. Choć niechętnie skierowała się w jego stronę. Uciskała ranę ręką, która była pokryta coraz większą ilością krwi. W końcu dotarła na miejsce.

z/t

Szedł ulicą w milczeniu. Jego postawa była tradycyjna: ręce w kieszeni, głowa opuszczona. Myślał. Ta sprawa z Arachne... zachodziła co raz dalej. Śmiała wysłać kogoś na Katsumi? Pożałuje tego! Afuro musiał zacząć coś robić. Zatrzymał się i spojrzał na swoją dłoń. Jestem... za słaby, by obronić Katsumi?

Szła ulicą. Była trochę osłabiona, ale dawała radę. Miała nadzieję, że to co powiedziała w szpitalu nie uraziło Afuro w rzaden sposób. Po chwili go zobaczyła. Stał wpatrzony w swoją dłoń. Zastanawiała się czy nie chciał zmienić sobie partnerki. Powoli podeszła do niego.
- Cześć - przywitała się cicho - Wszystko w porządku?
Spojrzała w jego oczy i czekała aż on podniesie na nią wzok.

- No nie wiem.... Wydawałeś się taki zmartwion. Czuje się dobrze, bynajmniej lepiej niż wcześniej. Ale wiesz... Zastanawiałam się czy to co powiedziałam w szpitalu. Czy to cię nie uraziło? - powiedziała łapiąc oddech. - Jasne możemy pójść do kawiarni. No to chodźmy porozmawiamy o tym na miejscu.


z/t